Горад заўсёды большы, чым проста вуліцы і дамы. Ён — сума ўспамінаў, магчымасцяў, памылак і надзеяў. Менск, якім мы яго ведаем сёння, — гэта толькі адзін з варыянтаў. Але былі і іншыя. Быў Менск, які мог быць. Які не збыўся.

Мы страцілі цэлыя кварталы, саборы, масты, могілкі, рэдкія прыклады архітэктуры, вулачныя лініі, нават назвы — усё гэта знікала пад націскам войнаў, планаў і маўчання. Часам — выпадкова, часам — наўмысна.

Гэты сайт — спроба сабраць тое, што засталося ў архівах, фотаальбомах, казках, міфах і асабістых гісторыях. Гэта альтэрнатыўная гісторыя Менска, гучанне горада, якое амаль сціхла, але ўсё яшчэ можа быць пачутае.

Гісторыя горада не знікае — яна рассыпаецца на дробныя гісторыі. Спалучыце іх наноў.

Мы часта гаворым пра горад як пра тое, што бачым: шкло, бетон, вуліцы. Але сапраўдны горад — гэта яшчэ і пласт нябачны, як другі твар. Той, што выглядае з-пад асфальту ў ноч, у памяці старых вокнаў, у назве аўтобуснага прыпынку, якую больш ніхто не разумее.

Менск — не толькі горад, які ёсць. Гэта і горад, які мог быць. Горад, што дыхаў вежамі, капішчамі, званамі, сінагогамі, мастамі, млынамі… Той, што загінуў не ад часу, а ад рашэнняў.

Але памяць — жывая. Яна прарастае паміж пліткамі, у цвеце дзядоўніку ля пад’езда, у нечаканым цяпле, што агортвае, калі падчас шпацыру упершыню заходзіш у да болю знаёмы двор.

Мы збіраем гэтыя фрагменты не дзеля жалю. А каб памятаць, што Менск — гэта не толькі “гэта тут”, але і “тое, што магло быць”. І без гэтага “магло” — у нас няма поўнага “ёсць”.